Men mag dan wel denken dat ik mijn dagen slijt met het insmeren van naakte lijven met glitterolie, het eten van dozijnen liflafjes in de categorie coquille-met-buikspek en het rondrijden in gechauffeerde Jaguars... Ja, dat mag men denken, maar de waarheid is genuanceerder. Men moet als manager-van-2011 ook donders veel vergaderen, zich commercieel doen gelden, boegbeeld van de organisatie spelen, vader en moeder zijn voor het personeel en een stukje rust uitstralen op de werkvloer.
En dan is het ook nog om de haverklap vakantie.
Ik ken mensen die dol zijn op vakantie. Die zetten op vrijdagmiddag de afwezigheidsassistent op ‘toedeledoki, ik ben drie weken pleite’, pakken de Thule dakbedekker vol met opblaaskrokodillen en vertrekken joelend naar de Costa. Aldaar grazen ze de zelfhulpbuffetten leeg, klotsen een emmer instantsangria per dag naar binnen en draaien een routineus rondje onderwaterkarate met de kinderen. Na verloop van het verlof forenst men weer vrolijk door de maandagochtendfile, zet de mail weer aan en begint fluitend aan de werkdag.
Zou ik het zo aanpakken, lag er bij terugkomst een werkberg van drie weken, een mailtje of 1387, een twaalftal nijpende catastrofes en een hartaanval voor me klaar. Waar ik al die drie eindeloze weken, de hele vakantie dus, tegen had opgezien. Verstandiger is dus tijdens de vakantie af en toe een uurtje weg te sneaken naar de hotelkamer, dan wel het appartement, en even vlug de mail door te vlooien, een hoofdstukje voor roman, theatervoorstelling of artikel te typen en enige bezwerende telefoontjes te plegen. Zo blijft men low-key op de hoogte en in control. En blijven de nachtmerries over zakelijke doemscenario’s in het krieken van de nacht ook een keertje weg.
Jammer dat mevrouw Heemskerk daar héél anders over denkt. Zij is van het type struisvogel: als ik het niet zie, bestaat het niet, en bestaat het uiteindelijk wel, zien we dat dan wel weer. Bekijkt zij halfweg de vakantie haar mailbox, kunnen we net zo goed meteen naar huis, want geen land meer mee te bezeilen. We proberen dan ook ieder contact met de buitenwereld te saboteren, waar het haar betreft.
Een ander ding, waarin Mevrouw Heemskerk en ik verschillen: zij wil de hele vakantie genieten. En dat betekent voor haar: dingen doen. Continu. Zijn we juist teruggekeerd van het bezoek aan het pittoreske plaatsje, wil ze met de kleine zwemmen. Waarna het tijd is voor een vlugge memorymarathon, want daarna moeten we snel beginnen aan het rustieke avondeten aan de VT-wonen-gedekte Italiaanse familietafel. Als het even kan, bedrijft ze daarna nog de liefde met mij, haar liefdespanter, in de open lucht, onder de volle maan.
Kreeg zij de vrije hand, zou ik dagen ploeterend in de blakende zon de omgeving afschuimen op zoek naar taxidermiemusea, geboorteplaatsen van obscure heiligen als Sinterklaas en onvindbare gedenkstenen aan lang vergeten conflicten. Voor mevrouw Heemskerk is vakantie een wedstrijd in het opdoen van indrukken, afstrepen van ervaringen en frustratie over verbroken beloftes en gemiste kansen.
Ik, daarentegen, zou liefst een aanzienlijk deel van de vakantiedag willen doorbrengen met de neus in een boek, de mond aan een drankje met paraplu en de voeten in het koele water. Af en toe wil ik best deelnemen aan een gezinsactiviteit, zoals een potje flesvoetbal op het licht glooiende grasveld achter de vakantievilla of die nachtelijke echtelijke strapatsen in de jacuzzi, maar daarna zou ik graag zien dat men mij bedankt voor de bewezen diensten als lieve vader en donderse echtgenoot, en mij de gelegenheid geeft te genieten van mijn welverdiende rust.
Kreeg ik mijn zin, zou er dagelijks in een restaurant worden gegeten, drie gangen liefst, met een bijpassende wijn van bedwelmende kwaliteit. De kinderen zouden zich onledig houden met iPad, Nintendo DS, friet en kipnuggets, en vanzelf ter hoogte van mijn dessert in slaap vallen. Zonder verhaaltje.
Aanvankelijk, vroeg in de relatie, zorgde dit massieve verschil in verwachting voor de nodige spanning tussen mij en mevrouw Heemskerk. Inmiddels zijn we nader tot elkaar gekomen. Ik ga wat vaker mee naar brocantes en geitenboerderijen, zij gunt mij tweemaal weeks een paar uur downtime, naar eigen inzicht te besteden aan werk, ontspanning of een zenuwtukje. Hiermee, dacht ik zo, hebben wij de standaard gezet voor het nieuwe vakantievieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten