Hardlopen
door Henk van Duuren
Het vakantiepark, waar mijn vrouw en ik genieten van onze vakantie ligt nabij Porlezza aan het meer van Lugano. De hitte in het chalet jaagt ons al vroeg naar buiten en na het uitgebreide en in alle rust tot ons genomen ontbijt maken we, in de relatief koele ochtend, een wandeling. De bewoners van Perlazzo bewegen op het ritme van de dagelijkse deinende hitte. Niemand in de zon, alles gebeurt in de schaduw, alleen de toeristen laten zich blootshoofd en in minuscule bekleding teisteren door de ultraviolette straling. We volgen de Italianen en zoeken de schaduw van het aanpalende bosachtige gebied. Al slenterend ontdekken we het plaatselijke sportparkje. Op een wit bord prijkt in zwarte kapitaalletters: Centro Sportivo Communale, Polisportiva 1927 Porlezesse.
Gezeten op een stuk rots bekijken we deze multidisciplinaire accommodatie. Rond een afgetrapt voetbalveld met wel zes doelen ligt een verweerde atletiekbaan. De kleur neigt naar zwart en hier en daar is nog een vleug oranje te bespeuren. Grote stukken van de toplaag ontbreken en het lijkt het gevolg van regelmatige overstromingen. Het geheel is omheind door oneindig vaak gerepareerd groen harmonicagaas met roestige palen. Aan de uiteinden van de baan staan welig tierende struiken en bomen, voor het fel lichtgroen gekleurde clubgebouw wapperen de Italiaanse en Europese vlag.
We vragen ons af of de atletiekbaan nog wel gebruikt wordt en besluiten om op een ander tijdstip nog eens te gaan kijken. Dat wordt het eind van de middag en er is activiteit op het baantje. Een man, eind twintig met de bouw van een meerkamper, draaft aan een stuk en op ??n tempo zijn rondjes. Bij de verwaarloosde waterbak staat een midden vijftiger, in sporttenue met zijn rechterarm in een mitella. Met de vrije hand klokt hij de rondetijden. Verveeld kijkend roept hij bij elke ronde de gelopen tijd en soms voegt hij er nog iets aan toe in voor ons onverstaanbare Italiaans. Een slanke, ranke jongeman loopt ongecontroleerd en in een steeds wisselend tempo. Na elke 300 meter loopt hij een stuk en zo af en toe hangt hij, bevangen door de hitte en door de inspanning, over de omheining.
Er verschijnt een uitbollende Italiaan op een grasmaaier. Hij parkeert zijn machine in de schaduw van de boom, inspecteert de conditie van het gras, drinkt water uit een bidon en maait de uiterste rand van het de baan omringende gras. Na ieder rondje stopt hij onder de boom, kijkt eens rustig naar de zich uitslovende sporters, drinkt iets en hervat zijn werk.
Het atletiekbaantje wordt opgenomen in onze dagelijkse avondwandeling. We zien nog een keer een jongetje een paar rondjes lopen en een man met zwaar overgewicht zich over de baan slepen. De man beschermt zijn hoofd met een rode zakdoek, waarvan in de hoeken een knoop is gelegd. Ieder rondje stopt hij, haalt de zakdoek van zijn hoofd en veegt het vocht van zijn gezicht en onder zijn oksels vandaan. De zakdoek wordt weer op het hoofd bevestigd. Mijn vrouw staat naast me te gruwen bij de aanblik van dit tafereel. Het is ook de laatste activiteit die we waarnemen. De zon schijnt onze hele vakantie onbarmhartig en met strand, water, schaduw, Italiaans ijs, terrasjes en korte wandelingen volbrengen we onze vakantie. De hardloopschoenen zijn niet aan geweest. De aanblik van de sporters op Centro Sportivo Communale hebben die lust ontnomen. Rust is ons deel. Hard lopen, op alle gebied, doen we wel weer in Nederland.
? hardloopnieuws.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten